Tussen 1850 en 2000 daalden de grondstofprijzen met 80%, maar het afgelopen decennium is die daling volledig teniet gedaan. Het zijn dan ook niet langer arbeidskosten die de winstmarges en concurrentiepositie bepalen, maar kosten voor grondstoffen. Daarom kunnen we veel leren van ontwikkelingslanden en sloppenwijken waar, uit pure noodzaak, al lang wordt gedacht in slimme en goedkope oplossingen waarbij recycling een grote rol speelt. Bekend is het verhaal van William Kamkwamba die een windmolen bouwde uit afval en zo elektriciteit aan zijn dorp gaf. Maar ook het kunstbeen van Dr. Jivacate is een sprekend voorbeeld. Een normale prothese van titanium is voor de gewone Thai onbetaalbaar. Met een loon van 2 dollar per dag ligt een kunstbeen van 10.000 dollar buiten het bereik. Daarom bedacht Dr. Jivacate een prothese van een heel ander materiaal: lege plastic yoghurtflessen. Extreem goedkoop materiaal, dat lichtgewicht, duurzaam en comfortabel is. En hij bedacht nog een manier om de kosten voor het kunstbeen verder te verlagen. Hij huurde geen professionele vaklieden in, maar startte een trainingsprogramma voor mensen die zelf een been moeten missen en die belangstelling hadden voor het productieproces. Jivacate schakelt hen in bij het passen van de protheses en bij de rehabilitatie