Door Diana Rico Het schilderij sprak tegen me. In het vrijwel verlaten Los Angeles County Museum of Art sprak Robert Motherwells grote, zwart-witte Elegy to the Spanish Republic 100 tegen mijn pasgebroken hart. De boodschap kwam binnen − niet via mijn ogen of oren, maar door mijn buik, baarmoeder en hart. Dit zei het schilderij: Kom, laat mij een helende balsem in je wonden smeren. Laat mij de scherven van je psyche weer samenvoegen. Je pijn zal genezen, mettertijd. Vlak na een pijnlijke relatiebreuk kon ik tijdelijk aan de slag bij de publiciteitsafdeling van het museum. Het mooiste aan die baan was het legitimatiepasje waarmee ik alle zalen in kon, altijd – ook als ze gesloten waren voor publiek, en de kunst en ik alleen konden zijn. Dus ging ik elke ochtend op bezoek bij dit monumentale doek dat Motherwell schilderde als hommage aan de Spaanse Burgeroorlog. In mijn eentje stond ik daar in zwijgende communicatie met die zwaargepenseelde zwarte eivormen, onderbroken door verticale banen. En toen ik een maand lang de magie van het kunstwerk had kunnen indrinken en het afgelopen was met mijn baantje, had ik het gevoel dat mijn ziel aan de beterende hand was. Maar dat