Toen ik vijftien was geworden, kreeg ik in mijn ouderlijk huis een eigen kamertje met een dik vloerkleed, oranje en bruin. Op de eerste middag dat ik in het genot was van die particuliere ruimte – het was een uur of half drie – ging ik op de grond liggen, viel in slaap en werd een uur later wakker. Dat was het begin. Meer dan vijftig jaar later ga ik nog steeds iedere dag ergens tussen twee en vier een half uur tot drie kwartier onder zeil. DOOR H.J.A. HOFLAND Middagslaapje is geen goede benaming voor wat ik doe, middagdutje nog minder. Die woorden doen denken aan kindercrèches en rusthuizen. Siësta is een woord dat niet bij ons klimaat hoort. In deze tijd begrijpen we alles in structuren. Zo kunnen we het uur dat we ’s middags slapend doorbrengen het best opvatten als een belangrijk onderdeel van de werkdag, een reculer pour mieux sauter, een strategisch intermezzo waarin de hersenen de gelegenheid krijgen om hun inhoud te hergroeperen en het lichaam nieuwe krachten verzamelt. Probeer het met een afkorting: het SSSI, het Structureel-Strategisch Slaap Intermezzo. Een achturige werkdag – als die nog bestaat – heeft twee structuren: de ene van