Ze zijn er: bananen die met respect voor mens en natuur worden gemaakt. Maar in Latijns Amerika zijn ze lastig te vinden, te midden van alle uitbuiting en excessief gebruik van chemische bestrijdingsmiddelen. Ode bericht vanuit Ecuador. Marco Visscher | 52 december 2002/januari 2003 issue Ja, prima, gracias, alles gaat goed met hem. Muy bien. Niks aan de hand... Maar kom, nu er dan zo expliciet naar wordt gevraagd: hoofdpijn heeft hij wel, ja. Niet dat dat nieuw is. Hoofdpijn heeft hij elke dag. Overgeven trouwens ook; de laatste tijd even wat minder. Manuel Buele is arbeider op deze bananenplantage, buiten de stad Machala in Ecuador. Hij daalt de trap af die tegen de bananenplant staat. Hij heeft overigens ook wat problemen met zijn huid, die steeds meer ontvelt. En als de middagzon nóg feller brandt, krijgt hij last van zijn ogen. Die worden rood en het prikt voortdurend. Ook gloeiende wangen. Alsof ze een beetje in brand staan. Hoe het komt? Misschien, oppert Buele, komt het door het spuiten van nematiciden. De wortels van de bananenplant hebben dat nodig, anders remmen wormpjes de groei af. In de tank op zijn rug zit Mocap, een sterk naar zwavel geurende nematicide.