Column Tijn Touber. Tijn Touber | 95 april 2007 Onlangs ben ik een goede vriend verloren. Tijdens een lezing van een hindoeïstische Advaita Vedanta-goeroe kwam David namelijk tot het inzicht dat hij helemaal niet bestaat. Hem werd uitgelegd dat de duale wereld van schijnbare tegenstellingen – goed/fout, ik/jij, laag/hoog – een illusie is, terwijl de non-duale Advaita Vedanta-traditie leert dat alles één is. Alles is en komt voort uit God, of Brahman, zei de goeroe. ‘Als dat zo is,’ dacht David, dan besta ik dus eigenlijk niet.’ Of beter gezegd: ‘Als dat zo is, dan ben ik God, zoals ook mijn vrouw, mijn kind en de zeepbellen die mijn kind blaast God zijn.’ Het idee dat alles God is, is niet alleen hindoeïstisch. Ook de Boeddha stelde dat alle verschijningsvormen voortkomen uit de achterliggende non-duale werkelijkheid – die hij ‘Leegte’ noemde – en dus illusoir zijn. In het Westen is deze manier van denken populair in de new-age-beweging. In meditatie heb ik ook vaak dat soort eenheidservaringen – het gevoel verbonden te zijn met al wat is. Ik ondervind dan ook dat de aardse zaken waaraan ik mijn identiteit ontleen (relaties, spullen, ideeën) vluchtig en tijdelijk zijn. Het verschil met