Steeds vaker hoorde Fouad Laroui moslims dingen beweren waaruit bleek dat ze nauwelijks benul hadden van hun eigen religie en al helemaal niet van andere religies. Het zette hem aan tot het schrijven van een boek, Over het Islamisme. Ode sprak met de auteur. Tijn Touber | 96 mei 2007 Voor Fouad Laroui was de maat vol. Schoon genoeg had hij ervan om elke keer te moeten uitleggen waarom er in de hemel zeventig maagden op zelfmoordterroristen zitten te wachten. Zat was hij het om over één kam te worden geschoren met imams die in zijn ogen de grootst mogelijke onzin uitkraamden. Hij had ook geen zin meer om antwoord te geven op de vraag wat hij daar ‘als moslim’ van vond. Fouad Laroui was dan wel in Marokko geboren, maar dat betekende nog niet dat hij verantwoordelijk kon worden gehouden voor opvattingen van mensen die de religie waarmee hij was grootgebracht, hadden gekaapt voor hun eigen machtswellust. Zo vaak al had hij vrienden, collega’s en studenten uitgelegd, dat er een groot verschil is tussen de islam als geloof en het islamisme als politieke stroming. De verwarring ontstond iedere keer wanneer deze twee door elkaar werden gehaald. Laroui: ‘Geloof is